je eigen verhaal delen zonder spijt achteraf
Persoonlijke verhalen doen het goed, zowel op sociale media als op blogs. Ze maken je menselijk, herkenbaar en interessant. Maar hoeveel moet je precies delen? En hoe voorkom je dat je later spijt krijgt van wat er online staat? Zeker voor jonge journalisten en schrijvers is dat een lastige balans.
Online is niets echt tijdelijk. Een impulsief geplaatst verhaal kan jaren later nog opduiken. Daarom is het slim om bewust na te denken over grenzen, voordat je op publiceren klikt.
bepaal vooraf je grenzen
wil je dat dit over vijf jaar nog online staat
Een simpele vraag kan veel duidelijk maken: vind ik het oké als dit verhaal over vijf jaar nog te vinden is? Als het antwoord twijfelend is, dan is het vaak beter om het verhaal aan te passen of in je dagboek te laten.
Je grenzen kun je concreet maken door voor jezelf vast te leggen welke onderwerpen altijd privé blijven. Denk aan gevoelige familiegeschiedenis, medische details of intieme relaties. Zo hoef je niet steeds opnieuw te twijfelen bij elk stuk dat je schrijft.
schrijf eerst ruimer, schrap daarna
Het kan helpen om eerst alles op te schrijven wat je kwijt wilt, zonder rem. Dat doe je in een document dat nog niet bedoeld is om te publiceren. In een tweede ronde kijk je kritisch: welke details zijn nodig voor het verhaal, en welke zijn vooral sensationeel of te kwetsbaar?
Vaak blijft de kern van je verhaal overeind, ook als je namen, locaties of specifieke situaties weglaat. De emotie is belangrijker dan de exacte feiten voor de lezer.
bescherm de mensen om je heen
andermans privacy is niet jouw eigendom
In veel persoonlijke verhalen spelen anderen een grote rol: ouders, vrienden, ex-partners, docenten. Toch hebben zij misschien helemaal geen behoefte om herkenbaar in jouw verhaal terug te komen. Zelfs als je hun naam weglaat, kunnen details hen alsnog identificeerbaar maken voor hun omgeving.
Vraag jezelf af of iemand zichzelf in jouw tekst zou herkennen en of dat schadelijk of pijnlijk kan zijn. In twijfelgevallen kun je situaties samenvoegen, details veranderen of expliciet toestemming vragen.
wanneer anonimiseren wel en niet genoeg is
Namen veranderen lijkt een snelle oplossing, maar is niet altijd voldoende. Een kleine gemeenschap, een unieke gebeurtenis of een specifieke functie kan iemand alsnog makkelijk herkenbaar maken. Anonimiseren werkt beter als je meerdere details tegelijk vervaagt: geen exacte leeftijden, geen specifieke plaatsnamen en geen letterlijke citaten die alleen één persoon zo zou zeggen.
emotie delen zonder jezelf uit te leveren
focus op wat de lezer eraan heeft
Een persoonlijk verhaal wordt sterker als het meer is dan een uitlaatklep. Vraag jezelf af: wat levert dit verhaal de lezer op? Inzicht, herkenning, troost, informatie, een andere kijk op een onderwerp? Door de focus te verleggen naar de lezer, schrijf je automatisch minder blootleggend en meer betekenisvol.
Je kunt gevoelens beschrijven zonder elk detail van de situatie te delen. Schrijf bijvoorbeeld over angst, schaamte of opluchting, zonder precies te vertellen wie wat heeft gezegd of gedaan. Zo blijft de emotionele waarheid overeind, maar blijft jouw privéleven beter beschermd.
